ورود تاریخی امام خمینی(ره) به وطن در 12 بهمن نوید بخش رهایی از جور و ستم حكومت پهلوی شد و پس از گذشت ده روز از این رویداد، انقلاب اسلامی در 22 بهمن 1357 با مجاهدت و جانفشانی ملت ایران به رهبری امام(ره) به پیروزی رسید.

مردم در این روز به مراكز دولتی، نظامی، انتظامی، رادیو و تلویزیون رفتند و توانستند آن مراكز را فتح كنند و سرانجام با فرار بختیار از ایران و اعلام بیطرفی ارتش به نقطه پایان 50 سال دیكتاتوری پهلوی رسیدند.

پیروزی انقلاب اسلامی انعكاس گسترده و متفاوتی در سراسر دنیا داشت، از یك طرف قدرت های شرق و غرب را حیرت زده كرد، زیرا بر خلاف تمامی فرمول های معمول سیاسی آنان، مردمانی با دست های خالی اما قلب هایی مملو از عشق، بر حاكم جور زمانه خویش پیروز شده بودند و از طرف دیگر این انقلاب نقطه عطفی برای ستم دیدگان و مظلومان جهان شد تا امیدوارانه به مبارزات خود بر علیه ظلم و ستم زمان ادامه دهند.

اما انقلاب اسلامی آتش زیر خاكستری بود كه سال های متمادی مبارزه و رنج را با خود به همراه داشت؛ مرور تاریخ به ما نشان می دهد كه چگونه سرچشمه های انقلاب شكل گرفت، پرورانده شد و به ثمر رسید.

نهضت اسلامی ایران در آغازین سال های دهه 40 خورشیدی با اعتراض شدید امام خمینی(ره) و روحانیت پیشرو به لایحه انجمن های ایالتی و ولایتی و آنچه محمدرضا پهلوی آن را انقلاب سفید شاه و ملت می خواند، شروع شد.

در این لایحه، قید اسلام از شرایط انتخاب كنندگان و انتخاب شوندگان حذف و به جای سوگند به قرآن، سوگند به كتاب آسمانی آورده شده بود.

پس از آن محمدرضا پهلوی، لوایح ششگانه ای را مطرح و در یك رفراندوم نمایشی در ششم بهمن سال 1341 به تصویب رساند. امام خمینی و مراجع قم به همین سبب نوروز سال 1342 را عزای عمومی اعلام كردند. در دوم فروردین 1342 ماموران امنیتی رژیم پهلوی، به مدرسه فیضیه قم یورش بردند و تعداد بسیاری از طلاب و مردمی را كه در مجلس شهادت امام جعفرصادق(ع) شركت كرده بودند را به خاك و خون كشیدند. حادثه مدرسه فیضیه قم؛ روحانیت و مردم را در مبارزات خود مصمم تر ساخت.

امام(ره) در سخنرانی تاریخی خود در عاشورای همان سال به شاه و اربابانش(آمریكا و رژیم صهیونیستی) حمله شدیدی كردند، به دنبال این سخنرانی مهم و تاریخی، عوامل رژیم، امام خمینی(ره) را در شب 15 خرداد 1342 دستگیر و به تهران انتقال دادند. با اعلام این خبر در شهرهای مختلف، تظاهرات عظیمی به پشتیبانی از امام(ره) برگزار شد و رژیم پهلوی كه وحشت زده شده بود، دستور سركوب این قیام را داد. قیام تاریخی 15خرداد در شهر قم كه باعث شهادت بساری از مردم شد، نقطه عطفی در نهضت اسلامی ایران به شمار می رود.

امام(ره) در 18 فروردین سال 1343 آزاد شدند از آنجا كه ایشان از ابتدای جوانی شعار قرآنی 'قل انما اعظكم بواحده ان تقوموا لله مثنی و فرادی' را سرلوحه كار خود قرار داده بودند و تنها راه اصلاح در جهان را قیام الله می دانستند. بلافاصله بعد از رهایی در نخستین سخنرانی خویش با انتقادهای كوبنده، مبارزه خود علیه رژیم را ادامه دادند.

در چهارم آبان ماه 1343 در واكنش به تصویب لایحه مصونیت مستشاران آمریكایی در ایران(كاپیتولاسیون) در یك سخنرانی سرنوشت ساز در مسجد اعظم قم به افشاگری شدید اللحنی علیه رژیم پرداختند و كاپیتولاسیون را عامل بردگی ایرانیان، ناقض استقلال كشور و مایه ننگ رژیم پهلوی دانستند.

رژیم پهلوی كه از روشنگری های امام(ره) به ستوه آمده بود چاره را در تبعید ایشان دانست و بدین گونه امام(ره) را در 13 آبان 1343 به تركیه تبعید و از آنجا ایشان را به همراه فرزندشان آیت الله سید مصطفی خمینی به نجف منتقل كردند. امام(ره) حتی در تبعید نیز به مناسبت های مختلف از جمله در جریان جشن های 2500 ساله شاهنشاهی به روشنگری خود علیه رژیم پهلوی ادامه دادند.

در سالهای اولیه دهه 1350 درآمد حاصل از نفت به یكباره افزایش یافت و محمدرضاپهلوی كه دچار غروری كاذب شده بود، برنامه به اصطلاح، توسعه كشور را با عنوان رسیدن به تمدن بزرگ در دستور كار قرار داد، همچنین در تاریخ 11 اسفند1353 حزب رستاخیز را به عنوان تنها حزب فراگیر تاسیس كرد تا بتواند خودكامگی و استبداد خویش را بیش از پیش نمایان سازد.

محمدرضا پهلوی با این فكر كه ریشه مخالفت ها را از بین برده است در اوج خودخواهی از آغاز سال 1355 تاریخ رسمی كشور را از هجری خورشیدی، كه بر اساس مبدا هجرت پیامبر بود، به تاریخ شاهنشاهی، كه مبنای آغازشاهنشاهی در ایران بود، تغییر داد.

در كنار تمام توهمات رژیم؛ براساس گزارش های دریافتی ساواك، محمدرضا پهلوی كه از نفوذ كلام امام(ره) در میان مردم آگاه بود؛ دستور داد برای خاموش كردن صدای آزادی مردم به امام(ره) ضربه ای دیگر وارد كنند و آن هم شهادت آیت الله سید مصطفی خمینی در نجف اشرف توسط عوامل رژیم بود، كه نه تنها باعث سكوت امام (ره) نشد بلكه ایشان این حادثه را از الطاف خفیه الهی برشمردند و صبورانه به مبارزات خود ادامه دادند، این روحیه امام حمایت بیشتر مردم را از نهضت به دنبال داشت و در این برهه از زمان انقلاب با امواج خروشان خود وارد مرحله تازه ای شد.

رژیم كه به گمان خود توانسته بود در داخل كشور نهضت را خاموش كند در یك اقدام كوته فكرانه و برای مخدوش كردن چهره امام(ره) نزد مردم، تصمیم گرفت آخرین ضربه خود را در قالب جنگ نرم به نهضت وارد آورد، به همین منظور در روز 17 دی 1356 و به مناسبت سالروز دستور كشف حجاب رضاخانی در روزنامه اطلاعات مقاله اهانت آمیزی تحت عنوان 'ایران و استعمار سرخ و سیاه ' با امضای مستعار 'احمد رشیدی مطلق'، علیه امام خمینی(ره) به چاپ رساند و با این اقدام برای همیشه نه تنها پایه های حكومت خود را بلكه پایه های ظلم دو هزار و 500 ساله شاهنشاهی را سست كرد.

بازخورد این مقاله زمینه های آغاز قیام را فراهم آورد. مراجع، مردم و طلاب قم در اعتراض به این مقاله اهانت آمیز، قیامی تاریخی را در 19 دی 1356 به ثبت رساندند كه توسط عوامل رژیم پهلوی به خاك و خون كشیده شد، این اقدام حكومت زنجیره و پیوستگی قیام را محكم تر ساخت، به گونه ای كه مراجع تقلید خواستار برگزاری مراسم چهلم شهدای قم در سراسر كشور شدند و در اكثر نقاط ایران مراسمی برگزار شد و این بار نوبت به مردم همیشه در صحنه تبریز رسید تا در 29 بهمن 1356 قیام آنها نیز به خاك و خون كشیده و حماسه ای دیگر در تاریخ انقلاب اسلامی ثبت شود.

نوروز سال 1357 عزای عمومی اعلام شد و حلقه های زنجیر نهضت با برگزاری گرامی داشت چهلم شهدای هر شهر بیشتر و بیشتر می شد.

در 13 شهریور 1357 نماز عید فطر در قیطریه تهران به امامت آیت الله مفتح به طور بی نظیری برگزار شد و با دعوت از مردم، تظاهرات روز 16 شهریور شكل گرفت، گستردگی تظاهرات در این روز رژیم را وادار به اعلام حكومت نظامی در ساعات پایانی شب كرد. مردم كه در این روز قرار تظاهراتی دیگر را در میدان ژاله(شهدای امروز) گذاشته بودند، بی خبر از حكومت نظامی به خیابان ها ریخته و ارتش محمدرضا پهلوی در این میدان به روی مردم بی دفاع آتش گشود و خیابان های اطراف را غرق در خون مردم بی گناه كرد و بدین ترتیب خونین ترین روز انقلاب رقم خورد، روزی كه در تاریخ انقلاب همیشه ماندگار شد.

با آغاز سال تحصیلی؛ شوری دیگر در انقلاب ایجاد و دانشجویان و دانش آموزان با حضور در تظاهرات میلیونی، فضای اعتراضات را رنگ و بویی دیگر بخشیدند. امام(ره) در 13 مهر 1357 به دنبال فشارهای رژیم عراق، عازم فرانسه شدند و از آنجا سكان كشتی مبارزات مردم را در امواج خروشان انقلاب اسلامی هدایت كردند.

در مدت كوتاهی، محل زندگی امام(ره) در دهكده نوفل لوشاتو در حوالی پاریس به كانون خبرساز جهان مبدل شد، مردم و خبرنگاران از همه نقاط دنیا برای مصاحبه با حضرت امام به آنجا سرازیر شدند.

در آبان ماه اعتصابات كاركنان شركت نفت، مخابرات، بانك ملی؛ سازمان آب، رادیو و تلویزیون و دیگر اداره ها بر دامنه مبارزات افزود، تا آن كه در 13 آبان 1357 تظاهرات دانش آموزان و دانشجویان مقابل دانشگاه تهران به خاك و خون كشیده شد.

14 آبان ارتشبد غلامرضا ازهاری مامور تشكیل كابینه شد و تظاهرات تاسوعا و عاشورا در واقع به صورت همه پرسی ضد رژیم شاهنشاهی درآمد و مردم در شعارهایشان خواستار استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی شدند.

رژیم پهلوی آخرین نفس ها را می كشید و آخرین تیر تركش محمدرضاپهلوی و اربابان غربی اش نخست وزیری شاپور بختیار از اعضای قدیمی جبهه ملی بود كه با شعار سوسیال دمكراسی آمده و خود را مرغ توفان می دانست. تمهید دیگر محمدرضاپهلوی برای حفظ تخت و تاج خود تشكیل شورای سلطنت بود و سرانجام در 26 دی 1357، محمدرضاپهلوی ناچار به خروج از ایران شد. امام(ره)، دولت بختیار را غیر قانونی اعلام و شورای انقلاب را تشكیل دادند و با فرار محمدرضاپهلوی از ایران، ایشان آماده عزیمت به میهن اسلامی شدند.

بختیار با بستن فرودگاه ها، پرواز امام(ره) را یك هفته به تاخیر انداخت، اما تحت فشار افكار عمومی، عاقبت تسلیم شد و با بازگشایی فرودگاه ها، امام(ره) پس از 15 سال تبعید به ایران بازگشتند و با استقبالی بی نظیر در تهران روبرو شدند، میلیون ها نفر از مرد از نقاط مختلف كشور به تهران آمده و با دسته های گل سنگ فرش خیابان ها را مفروش كرده بودند.

امام خمینی(ره) پس از ورود به تهران ضمن حضور بر مزار هزاران شهید انقلاب اسلامی، در سخنرانی خود در بهشت زهرا دولت بختیار را غیر قانونی اعلام و فرمودند كه به زودی به پشتوانه رای ملت و حق شرعی خود دولت تعیین می كنند. امام(ره) سپس در مدرسه های علوی و رفاه مستقر شدند و 16 بهمن مهدی بازرگان را به نخست وزیر دولت موقت منصوب كردند و سرانجام با پیوستن ارتش به سیل عظیم نهضت پایه های پوسیده رژیم از هم گسست.

شب 21 بهمن، در یكی از پادگان های شرق تهران درگیری مسلحانه بین پرسنل نیروی هوایی با افراد گارد مستقر در پادگان منجر به حضور مردم برای حمایت از برادران خود در پادگان ها شد و این آغاز درگیری های مردم با نیروهای گارد و فروپاشی لحظه به لحظه رژیم پهلوی بود.

سران ارتش به منظور جلوگیری از پیروزی انقلاب، دست اندر كار كودتا شدند و در 21 بهمن از ساعت 4 بعدازظهر اعلام حكومت نظامی كردند تا بدین وسیله هجوم مردمی را خاموش كنند. در چنین شرایطی امام(ره) با درایت و روشن بینی همیشگی خود اعلام كردند كه مردم به حكومت نظامی اعتنا نكنند و در خیابان ها حضور داشته باشند. سرانجام در 22 بهمن 1357 مبارزات مردم مسلمان ایران به بار نشست و طومار سلطنت در ایران پیچیده شد و انقلاب اسلامی به پیروزی رسید.

امام خمینی(ره) در معرفی انقلاب اسلامی و بیان رمز پیروزی آن فرمودند: ... این قیام، قیام حق بر باطل بود، قیام عبودیت بر طاغوت بود، قیام انسانیت بر توحش بود. رمز پیروزی ما در این بود كه نهضت ما جنبه معنوی و اسلامی داشت... این هدیه غیبی بود كه [خداوند] به ما داد. این استقلالی كه خدای تبارك و تعالی به ما داده و دست اجانب را كوتاه كرده، برای خاطر آن قدرت ایمان و وحدت كلمه بود'.

اطلاع**9131**1717